Hoofdstuk 10
DE GROTE MOEDER
 

Inhoud

1. VOORWOORD

2. INTRODUCTIE

3. MIJN JEUGD
Het begin
De school
Arts voor natuurgenees-

kunde

4. AAN GENE ZIJDE
De Grote Ervaringen/Tien jaar
ononderbroken gelukzaligheid
Profetie
Een droom
GraalsVisioen
De Drieëenheid
Appendix
Mijn innerlijke vrouw
Vrijend vrij...Tantra
De Meester
OPENBARING VAN
DE GROTE MOEDER
HET ABSOLUTE NIETS
HET GROTE LICHT
HET GROTE STERVEN/
DE ONDERWERELD
Commentaar
Voortzetting
De Ultieme Sutra
Voortzetting
Amsterdam, augustus 1980
Dansen
Kundalini
Stille kracht
Volgende
Niets Is/De Cyclus voltooid

5. DE ULTIEME SOETRA

6. DONKERE NACHT VAN
DE ZIEL

Persoonlijke integratie: Vijftien jaar vallen en opstaan
Verlatenheid
Zelfbetrokkenheid
Afgunst/Jaloerse monologen
De Tegenstrever
Loutering
Identiteit
Kennemerduinen 1990
Japan en HongKong
MeiMei
Ontsnapt uit de hel van
de toekomst
Brazilië
Laatste beproeving

7. DE HEILIGE VALLEI
("Dalrede")
De Afdaling
De Diepte
De Terugkeer

8. MIJN LEVENSMYTHE
Terugkijkend
Mededogen
Vernieuwing
Schoonheid

9. HEALING THE PLANET
Te Beginnen bij jezelf
Weeklacht
De Universele Weg
Soeverein Leven
De 7 Stappen

10. DE GROTE MOEDER
(Her)ontdekking
Teresa van Avila
Een Wonder/PilgrimCare
Erkentelijkheid

11. KEER OMME
Grote Moeder Hymne

12. EPILOOG
Ter beschikking staan
"Evaluatie"

Het Groene Gras

OVER DIT BOEK

 

Hier aangekomen voel ik dat ik een bekentenis moet afleggen. Naast alle zegeningen van de steeds grotere heelwording, was er een probleem dat mij steeds bleef achtervolgen. Ondanks (of dank zij) de verlichte staat was er zeer weinig "religieus gevoel". Je hoeft je immers niet tot het Goddelijke te wenden...als je Het Zelf (in Wezen) Bent. Dus miste ik het ook niet. Echter, het draagvlak van het Zijn was vaak flinterdun, het gevoel verlaten te zijn te vaak op de voorgrond, dusdanig, dat ik het gevoel had aan de omstandigheden overgeleverd te zijn. Rondlopend in het "wasteland" met "mijn Verlichting onder mijn arm" gaf dus niet altijd dat wat "ik ervan verwachtte". Daardoor ontstond het gevaar van het identificeren van mijzelf met mijn "innerlijke Verworvenheid". Het gaf aanleiding tot voortdurende innerlijke strijd. Vooral in tijden van "afgescheidenheid", van moeheid, teveel verstandswerk of geen resonantie met je omgeving hebben, stak het de kop op. Hier is het gezegde van toepassing: "Ben je Het niet, dan maak je je ergens meester van". De verleiding is dan gewoon groot om je op Het te laten voorstaan. Tenslotte weet je dat je (uiteindelijk) het hele universum omvat. Niet met je verstand, maar door de Ultieme Verwerkelijking Zelf. Dit staat je ononderbroken bij als "de dag van vandaag". Steeds vaker kwam het bange visioen van een eindeloze worsteling in mij op, mijzelf afvragende of dit nu tot het eind zo door zou gaan.

(Her)ontdekking

Daarnaast kon ik mij steeds minder voorstellen, dat het de bedoeling van het Goddelijke is, enerzijds zoveel te geven om vervolgens iemand op een doodlopende weg te manoevreren. In toenemende mate begon het mij te dagen, dat Verlichting niet het Uiteindelijke kon zijn. Op een gegeven moment was ik ervan overtuigd, dat er iets miste in mijn "wereldbeeld". Dus begon ik opnieuw de zoektocht naar de Waarheid. Vanuit mijn "eigen" Realisatie wist ik, dat het bestaan bodemloos is. Eerst is er het Zelf, dan lost dit Zelf zich op in Satori, vervolgens lost Satori op in de Grote Alles-Omarmende Verlichting. De laatste is in Zijn Uiteindelijkheid zo transparant, dat Het "geen substantie" meer heeft. Het resultaat is, dat "er niets meer zit" tussen "Jou" en de wereld. Een wereld waarin de boom weer gewoon de boom en de berg weer gewoon de berg is. Toch is dit nog niet de laatste stap, immers er is nog een fysieke dood. Logischerwijze moet dan de Transparantie oplossen in iets "wat Daar Achter Ligt". Plotseling besefte ik het. In de tijd van mijn Grote Ervaringen was ook ik dermate onder de indruk van het Licht geweest, dat ik was vergeten, dat mijn doorbraak met de kosmische Bliksem begonnen was: het Moment van Totale Uitwissing. Pas daarop werd ik opgenomen in het eeuwige Licht. Er was dus een volgorde: eerst het Absolute Niets, toen het Licht. Conclusie: het Licht komt voort uit het Niets, het Kosmische Vacuum. Door dit te beseffen viel alles op zijn plaats.

De "Donkere Nacht van de Ziel" bevestigde dit nog eens. Na tien jaar aan de pool van gelukzaligheid vertoefd te hebben, bewoog de pendel zich opeens naar de tegenovergestelde zijde. Verlichting bleek dus een tegenhanger te hebben. Ergo maakt deze deel uit van een twee-eenheid: het fascinosum en het tremendum*. Het Goddelijke is zowel positief als negatief. Daarom heeft het lijden zo'n grote betekenis. De "duisternis is mij licht genoeg" zegt Johannes van het Kruis. In tegenstelling tot bijna alle (patriarchale) leerstellingen, blijkt Verlichting dus niet het Ultieme te zijn. Achter de twee-heid moet nog "iets anders" zijn. Dit wordt niet alleen bevestigd door mijn Drievoudige Realisatie, maar ook door het logisch verstand. Een pendel kan slechts van de ene naar de andere pool bewegen, dank zij de klok waar hij aanhangt. Er is dus nog een derde factor in het spel. Een die de beweging van de andere twee mogelijk maakt. Een onontbeerlijke factor dus. Een die in hierarchie "hoger" staat dan de andere. Of anders uitgedrukt: er moet nog een dimensie aan gene zijde van Verlichting en Duisternis zijn. Iets waarin de laatsten beide hun Ware Thuis hebben: het Niets of de Kosmische Baarmoeder. Alleen Absolute Leegte kan alles omvatten. Je kunt het vergelijken met een huis. De meubels in de kamer bestaan bij gratie van de ruimte. De Ultieme Leegte geeft geboorte aan het Goddelijke en het universum, terwijl de laatste ononderbroken in "Haar" terugkeren. Er zijn dus permanent twee kosmische krachten: die van manifestatie en van terugkeer naar de Bron. Er vinden daarbij voortdurend omslagpunten plaats. Ben je dus een tijdlang in Vol-Ledige Verlichting geweest, dan slaat de beweging vroeger of later om in zijn tegendeel. Je wordt dan tijdelijk "op jezelf teruggeworpen". Spiritiueel gezien "geeft de Moeder je daardoor de gelegenheid om je zelfbetrokkenheid cq je onverwerkte delen onder ogen te zien". Door ze (alsnog) te integreren, bespoedig je de overstap naar de volgende en laatste fase: die van totale overgave aan de Grote Moeder.    

* R.Otto "Das Heilige". 

De Grote Moeder transformeert onze diepste angst in bevrijding

Als het bestaan inderdaad bodemloos is, dan is het Vacuum de Ultieme Bodemloosheid! Een onvoorstelbare opluchting ging door mijn hele Wezen heen. Dit was waar ik naar gezocht had. Ik had mijn ware Thuis gevonden. God schiep niet de wereld uit het niets, maar het Niets geeft ononderbroken geboorte aan "God" en de wereld. Onmiddellijk zag ik het hele beeld zich voor mijn ogen ontvouwen. Religie, geschiedenis, mythologie en zelfs de natuurwetenschappen bleken het bestaan van het Vacuum te bevestigen. Het kan worden terugvervolgd tot in de pre-historie toen het Uiteindelijke als de Kosmische Baarmoeder ervaren werd, waaruit alles ontstaat en waarnaar alles terugkeert. De grote beschavingen - van Mesopotamië , Egypte, India tot en met China - vereren alle de Grote Moeder als het begin der tijden, net zoals de scheppingsmythen van de inheemse volken. In feite kunnen er in alle bestaande godsdiensten "resten" worden gevonden, die wijzen in de richting van een proces waarbij de Moederlijke Oorsprong vroeger of later werd vervangen door patriarchale goden. In de laatste decennia bereidde de Moeder Haar terugkomst zorgvuldig voor. Zij liet Zich herontdekken in voorstellingen, begrippen, concepten, ideeen of/en kunstzinnige uitingen. Totdat Zij recentelijk Haar Ware Identiteit prijsgaf! Wat een wonder, genade en vreugde. Het betekent niet minder dan het begin van een nieuw tijdperk. Voor mij persoonlijk was dit de verlossing uit mijn identificatie met het Licht. Het gevaar terug te vallen was voorgoed voorbij. Bovendien had ik de uiteindelijke Zin van het leven gevonden, bestaande uit overgave, devotie en aanbidding. In tegenstelling tot het Licht kan het Vacuum niet worden bereikt, in bezit genomen of gerealiseerd.

Immers Zij is de Leegte achter de Leegte, de onbevattelijke Ultieme Dimensie. Ik herontdekte vervolgens het gevoel van echte religiositeit, iets dat zo lang afwezig was geweest. Ik begon zelfs te bidden tot de Moeder, spontaan neer te knielen, iets dat kort daarvoor nog ondenkbaar was geweest. En het wonder is dit: altijd wanneer ik op een kruispunt kom, waarop ik denk een beslissing te moeten nemen, geeft de Moeder de richting aan cq advies door middel van mijn dromen, met een klaarheid en kracht, dusdanig dat het moeilijk mis te verstaan is. Terwijl ik (voor mijn gevoel) nooit een echte aardse moeder had gehad, heb ik in de plaats daarvan mijn Hemelse Moeder gevonden. Vandaar dat mijn teachings - ontwaken, de integratie van het oude zelf in de nieuwe Identiteit, het herstel van eenheid met "Hemel, aarde en de gemeenschap" en de doorbraak van het Licht - nu culmineert in het vinden van toevlucht tot de Grote Moeder. Om te kunnen overleven, zit er niets anders op dan dat de mensheid Haar Wet van het Universum gehoorzaamt - sterven (van het oude) en opnieuw geboren worden - om uiteindelijk weer deel te worden van het levensweb. Na grote aarzeling - van ongeveer 33 jaar! - accepteerde ik aldus mijn missie: het begeleiden van mensen terug naar Huis, dat wil zeggen naar de Grote Moeder, de Bron van ononderbroken Regeneratie! Mijn afkomst kennende nam ik mijn nieuwe naam aan: Servant/Messenger ("Sermes") van de Grote Moeder.    

"Ik belichaam de traditie van de Grote Moeder met
Haar gestorven en opgestane zoon/minnaar"
 

Erkentelijkheid

"In het begin van mijn carrière (1972) had ik amper benul van "spiritualiteit". Integendeel, nadat mij religie als kind was opgedrongen, had ik alles wat ermee te maken had resoluut verworpen.

Kort daarna stuurde Je mij een wijze man met Jouw voorspelling over mijn toekomstige missie, bestaande uit de Parcival-legende als de onderliggende dynamiek ("archetype") van mijn hele spirituele leven. 

Ik was er een beetje lacherig over, aangezien dit voor mij als uit een andere wereld kwam. Ik schonk er dan ook totaal geen aandacht aan. Na korte tijd was ik het "incident" vergeten.

Ondertussen schonk Je mij buitengewone talenten als (holistisch) arts, ten bate van vele. De energie die je mij schonk was wel besteed. Met niet latend enthousiasme zette ik mij in voor de natuurgeneeskunde.

In de persoonlijke relatie had ik echter nog veel te leren. Dit was evenredig met wat ik allemaal "moest verduren", hetgeen niet gering was. In het diepst van mijn ellende kwam Jij mij toen te hulp.

Niet dat ik dat als een "aanwijzing van boven" ervoer. In die tijd had ik helemaal geen vermoeden, dat Jij of wie dan ook daar achter zat. Pas nu - achteraf dus - besef ik dat ik als deel gestuurd werd door het Geheel.

Je hielp mij een nieuwe stap in bewustwording te zetten door mij Karl Graf Dürckheim op mijn pad te sturen, hij die mij de Weg van het Ontwaken (Zen) leerde c.q. de ontdekking van mijn ware Zelf.

Daarna - terwijl ik tussen het spreekuur rust nam - toonde Je mij Jouw Graalsvisioen (1974), iets wat mij ten diepste ontroerde. De betekenis: "Ontwaakt!, herstructureer je leven en dien de ander" zou de richtlijn voor mijn hele verdere leven worden.

Pas veel later beseffende, dat het Jouw Boodschap aan de wereld bevatte. Dit werd enige tijd gevolgd - eveneens zonder enig toedoen van mijzelf - door Jouw instructies met betrekking tot het schrijven van de Ultieme Soetra (1976).

Toen, dankzij Je onvoorstelbare Genade (en via Bhagwan Shree Rajneesh) schonk Je mij plotseling en totaal onverwachts de unieke Drievoudige Realisatie, bestaande uit de uitwissing van mijn hele bestaan ("Het Absolute Niets"), onmiddellijk gevolgd door oplossing in Jouw Eeuwig Lichtlichaam ("Allesomvattende Verlichting"), samen met het afdalen in de Onderwereld, hetgeen Jouw Vernietigingslichaam is ("Het Grote Sterven") (1977).

Of dit nog niet genoeg was, schonk je mij tien jaar van ononderbroken gelukzaligheid (1977-1987), verschillende andere Grote Ervaringen en een zorgeloos leven - levend in het Eeuwige Moment (als een "kind in God's tuin) - waarin ik rondtrok als een "godsnar".

Aan die onschuld kwam echter een einde. Zoals voorspeld door het Visioen liet Je mij vervolgens vele jaren intens lijden (1987-2002), een tijd waarin ik de onderdrukte delen van mijn oude zelf moest integreren in mijn Nieuwe Identiteit.

Het was een tijd waarin ik tevens op pijnlijke wijze met de "wereld" geconfronteerd werd, een periode, waarin ik, opnieuw door Jouw grenzeloze zegeningen, in staat was de stappen van de spirituele Weg op te schrijven (De Integrale Weg), naast alle andere geschriften (The Great Learning) waarvoor Jij mij inspiratie gaf. Dank zij Jou zijn mijn teachings universeel.

Je kent mijn ijdelheiden en mijn behoefte aan erkenning reeds voor ik er zelf mee werd geconfronteerd. Het bestond (bestaat) uit de verleiding Jouw geschenken voor mijn eigen doeleinden te gaan gebruiken. Omdat je wist hoe zwak ik hiervoor was, liet je mij deze strijd geheel alleen aangaan.

De Verlichting voor je eigen karretje spannen, is de grootste verleiding waarmee een mens geconfronteerd kan worden. Ik was gezegend, dat ik mij van de ware aard van deze strijd steeds scherp bewust was. Pas toen ik met mijn rug tegen de muur kwam te staan, reikte Jij mij de helpende hand.

Het bestond erin JouwZelf - als Kosmisch Vacuum c.q. Leegte achter de Leegte - aan mij kenbaar te maken als de Dimensie aan gene zijde van het Licht. Door dit inzicht begreep ik, dat Verlichting niet het Uiteindelijke was....waardoor de obsessie van mij afviel.

In tegenstelling tot het Licht kun je het Vacuum niet realiseren, bezitten of bereiken. Je kunt jezelf Er alleen maar aan toevertrouwen, je je Er aan overgeven, Het aanbidden. Daarom is niet Zelfrealisatie, maar devotie de hoogste trap van spiritualiteit. Looft en prijst de Moeder!

Alsof dit nog niet genoeg was, stuurde Jij mij Teresa van Avila ("Magistra Universalis")* om "op mij te passen" (grapje). Je gaf mij haar als mijn spirituele zuster, een geschenk waarvoor ik immens dankbaar ben. Zij leert mij onvermoeibaar, dat wat voor mij het moeilijkst is: overgave. 

* Dankbaar ben ik voor de velen, die mij op mijn Weg hebben geinspireerd, in het bijzonder ook voor Shinran Shonin en het Jodo-Shinshu Boeddhisme, vanwege hun nadruk op de "Andere Kracht".

Boven alles ben ik Sri Ramakrishna dankbaar voor zijn leven van overgave aan de Moeder. Zijn Wezen is mijn Wezen (en alle andere Wezen....). Zijn voorbeeld resoneert met mijn diepste verlangen en geeft mij de moed de laatste stap in mijn leven te zetten: een leven in volledige overgave aan de Grote Moeder.

Ik ben blij dat ik in een eerdere fase al mijn "grote ideeën" heb opgeschreven. Dan heb ik tenminste mijn plicht ten opzichte van de samenleving gedaan. De werkelijkheid van alledag is namelijk, dat ik - ondanks mijzelf - steeds kleiner word en mijn doelstellingen steeds meer op mensenmaat gesneden worden. "Niet mijn wil, maar Uw wil geschiedde".

Dat ook de zorgen (voor morgen) hierdoor van mij afvallen, is een goed teken. Het stemt mij tot grote nederigheid, dat ik zo'n grote "omweg" nodig had - hetgeen alles zegt over mijn eigengereid karakter - om uiteindelijk bij de de eenvoud uit te komen.

Dit komt omdat Jij mij voortdurend bewustmaakt van het feit - iets wat ik nog elke dag opnieuw moet leren - dat slechts een leven van overgave aan Jou, een waarin ik nooit ophoud Jou te loven, te eren en te danken voor alle uitzonderlijke zegeningen die ik van Jou mocht ontvangen, de enige en uiteindelijke vervulling is.

De laatste fase is pas begonnen. Door de Graalskelk toonde de Moeder mij het uiteindelijke doel van het leven: mij onvoorwaardelijk uitschenken cq liefhebben van alle "levende en niet-levende wezens". Op dit Pad ben ik nog slechts een beginneling en zal dat altijd zijn. Ik kijk altijd naar de Moeder: hoe Zij ZichZelf uitschenkt.

Nederigheid en vreugde zijn twee zijden van dezelfde medaille.

Prijs de Moeder. Dankbaarheid!

Zal het nog wat worden met die jongen....?"

Bij de Gratie van de Grote Moeder, de Alles-Omarmende Kosmische Baarmoeder, Koningin van de Hemel, Moeder van God.

als ik dan neerkniel
vol van ballast
elke keer weer opgehoopt
en ik besef....
dan in hetzelfde Moment
Ben Ik er weer

weg van mijzelf
zit ik zonder
dat ik iets aanbieden kan
eenvoudigweg zo
ongenaakbaar
in Jouw Ruimte

ik weet dit is
Ruimte in Ruimte
glasheldere aanwezigheid
niets meer te wensen
overlatend
aan Jou

wanneer echter niet ik-zelf
maar Jij mij openbreekt
jubelt de Ruimte
van hemelse Vreugde
ik kan dan niet
genoeg krijgen van Jou

De Moeder is
de Ultieme Bodemloosheid
je kunt niets doen
om Dat te bereiken
Zij laat Zich niet vangen door
jouw ambities

laat je je daarentegen
met de ogen open vallen
in Haar onpeilbare allesomvattende
Schoot
word je keer op keer
opnieuw geboren

Om svahá
(allergelukzaligste Kosmische Baarmoeder)

Excursie: Teresa van Avila

In Teresa of Avila komen alle mystieke kwaliteiten samen. Ze onderscheidt zichzelf door uitnemendheid op vrijwel alle levensgebieden: spiritueel en wereldlijk, inclusief openheid, eerlijkheid, inzicht, subtiliteit, effectiviteit, moed, devotie, humor, mededogen en kracht. Daarnaast was zij echter ook een kind van haar tijd. Vandaar dat zij bijvoorbeeld geen andere keus had, dan zichzelf te uiten overeenkomstig de regels van de kerk. In werkelijkheid was haar Verlichte Staat aan gene zijde van elk gedachten- cq geloofssysteem. Haar levenslange strijd speelde zich af tussen "zichZelf-zijn" en de eisen van het instituut waarvan zij deel uitmaakte. Dit was niet erg gemakkelijk, aangezien de gesel van de inquisitie in al zijn hevigheid rondwaarde. Veel van haar werk moet daarom "tussen de regels door" gelezen worden. Andere passages bevatten daarentegen uit min of meer open kritiek op de kerk, de inquisitie, de inferieure positie van vrouwen etc. In het bijzonder werd haar praktijk van "innerlijk gebed" verdacht (...), vanwege het "gevaar om je op een passieve manier" met het Goddelijke te identificeren (veroordeeld als "Illuminisme"). Dit wordt vooral duidelijk als je haar twee (drie) versies van "De Weg van Volmaaktheid"* met elkaar vergelijkt. In de eerste ("Escorial") uit ze zich nog (betrekkelijk) vrij, in de tweede ("Valladolid") zijn veel van deze open passages gecensureerd. En dan te bedenken, dat bij de eerste versie de inquisitie al over haar schouder meegekeken had! Dit leidt tot de (wijdverspreide) opvatting, dat alle ware mystici in feite universeel zijn. Diep van binnen behoren zij tot geen enkele religie. Dit wordt bevestigd door het feit, dat alle mystici dezelfde taal spreken, onafhankelijk van hun (gedwongen) formele lidmaatschap van een bepaalde religie**. Kijk naar Eckhart, Suso, Ruusbroec, Rumi, Ibn Arabi, Kabir, Sri Ramakrishna en talloze anderen. Teresa onderscheidt zich doordat zij hier zich op uitmuntende wijze doorheenslaat, haar weg is een "Integrale Weg" in de ware zin van het woord. Daarom eren wij deze uitzonderlijke Mystika, Verlichte Leraar (en Doctor van de kerk...) met de titel die haar toekomt: "Magistra Universalis".
* See "Collected Works of Teresa of Avila", translated by E.Allison Peers.    

Ik herken zoveel in Teresa, dat ik ik er keer op keer versteld van sta. Het begint met biografische details. Zij stamt af van de zogenaamde "conversos", een vermenging van Spanjaarden en Joden. Ik stam af van een Spanjaard die deserteerde (omtrent dezelfde tijd dat Teresa leefde) en na terugtrekking van de Spanjaarden in de Nederlanden achterbleef. Zij was eveneens als ik dol op ridderverhalen en had naar alle waarschijnlijkheid "Parcival" gelezen. Dit inspireerde haar tot het schrijven van "De Innerlijke Burcht". Een belangrijk obstakel op weg naar overgave was voor haar de "trots", iets wat ik uit mijn eigen leven eveneens maar al te goed ken. Dan haar "ingeboren" drijfveer tot hervorming. Het leven in haar eerste klooster was veel te gemakkelijk voor haar, vandaar het stichten van een nieuwe orde gebaseerd op de "oorspronkelijke regel". Aanknopen bij de traditie - en daarom transformeren van de huidige werkelijkheid - is iets wat een kernstuk uitmaakt van mijn teaching. Dan haar Grote Ervaringen. Alles wat zij in haar boeken beschrijft, kan ik uit eigen ervaring bevestigen. Vaak tot in de kleinste details. Het leidt keer op keer tot momenten van grote ontroering. Vreugde en tranen komen dan bij mij op. Daarom krijg ik er niet genoeg van om altijd maar weer een boek van haar open te slaan. Een klein stukje lezen is dan veelal genoeg. Er komt dan onmiddellijk zoveel "naar boven", dat ik het boek kort daarna weer weg moet leggen. Ik deel daarbij haar compromisloze passie voor de Waarheid. Niet dat zij deze altijd even openlijk kon tonen. Immers, de kerk met zijn inquisitie zat haar voortdurend op haar nek. Zij moest dus wel diplomatiek zijn. Voor de goede verstaander is zij echter glashelder. Zij beschouwt de Godservaring als het fundament van religie. Het is de fontein, die het leven ononderbroken bevrucht. Alle andere zaken zijn secundair. Aangezien Het groter is dan jezelf, moet je het wel met anderen delen. Vandaar haar rusteloze streven om haar nieuwe orde overal te vestigen. Deze eenheid van contemplatie en actie is in mijn ziel gegrift. Net als zij weet ik mij als "gevangene van de Eeuwigheid" de uitvoerder van "de wil van het Uiteindelijke".    

Een Wonder
PilgrimCare

Recentelijk voelde ik de tijd steeds meer naderbijkomen, dat ik "mijn kruis op mij moest nemen". Tot dan toe had ik - niet dat het altijd even geriefelijk was - in de beschermende Dimensie van de Moeder geleefd. Er was een heen en weer zwenken tussen Opgaan aan de ene kant en dadendrang aan de andere. Dan was er weer een periode, dat "de Moeder mij de weg wel zou wijzen", terwijl op andere ogenblikken ik mijzelf verweet te gemakzuchtig te zijn. De kans kwam in het voorjaar van 2004, toen een "oud plan" verwerkelijkt kon worden. Vrienden van ons waren - wonder boven wonder - bereid om naar Noord-Spanje te gaan om daar een hulppost voor pelgrims op de route naar Compostela op te zetten. De locale bevolking van het stadje - het mooie Estella - waren zo enthousiast over ons initiatief, dat zij voor de zomertijd een ruimte in een belangrijke straat gratis ter beschikking stelden. Ons project bestond uit het (ook al weer) kostenloos behandelen van pijnklachten met Chinese guasha-therapie*. Op naar Spanje dus, het land van Teresa van Avila. Op mijn weg naar Spanje werd de aantrekkingskracht om eerst naar Avila door te rijden echter zó groot, dat ik in één ruk doorreed. Het was de spirituele "opwinding" die ik kende als er een speciale resonantie in het vooruitschiet lag. Ik voelde intuitief, dat ik naar Avila moest. Het is net alsof je je dierbaarste zus weer na 40 jaar voor het eerst gaat ontmoeten. En Teresa was (is) meer dan een zus voor mij....

Eenmaal in Avila rende ik meteen naar het klooster "Encarnación", het klooster waar zij haar eerste tijd doorbracht. Eenmaal aangekomen zag ik op de binnenplaats een groot kruisbeeld staan. Vanwege de opdringerigheid die ik altijd voelde bij kruisbeelden - ik erger(de) mij bijvoorbeeld altijd aan kruisbeelden bovenop bergen, heuvels en rotsen - was er nu een subtiele nieuwsgierigheid om naderbij te komen. Hoe dichter ik erbij kwam, des te groter mijn zachtmoedigheid. Totdat ik - ik kon het zelf niet geloven - het beeld met een zekere tederheid aanraakte. Poeh, een kleine schok was het wel. Er kwam onmiddellijk een rust die mij van kop tot teen doortrok. Door de aanraking was duidelijk een innerlijke weerstand weggevallen. Ik besefte dat dit mijn laatste barrière was. Nu er geen verzet meer was, drong de betekenis van het gebeuren tot mij door. Door het kruis toe te laten, had ik tegelijkertijd "mijn eigen kruis op mij genomen", de bereidheid om de rol op mij te nemen, waarvoor "ik in deze wereld was gekomen". Het verzet was in feite de weigering om mij te verbinden. O, o, dat was wel even een ontdekking. Op de aanvankelijke vreugde, de nieuwe moed en de helderheid omtrent wat er gebeurd was toch ook flitsen van "op moeten geven van het behaaglijke leven". Niet dat dat niet eerder gebeurd was. Regelmatig had ik er visioenen van gehad. Nu leek het alleen definitiever.

Teruglopend naar de stad en mijmerend over wat mij zojuist was overkomen, viel plotseling en onverwacht een groot rond Spaans brood voor mijn neus op de grond. Onmiddellijk keek ik naar boven....niets te zien. Alleen dichte ramen en verlaten balkonnen. Geen geluid of beweging te bespeuren. Helemaal niets dus. Het brood was letterlijk uit "heldere hemel" naar beneden komen vallen. Ik stond perplex. Met verbazing nam ik het brood in mijn handen. Ik probeerde tot mij door te laten dringen wat er gebeurd was. Natuurlijk overheerste het gevoel van coincidentie. Ik hecht niet zo gauw "betekenissen" aan gebeurtenissen. Maar dit was toch wel frappant. De hoge verwachting van "dicht bij Teresa te willen zijn". Dan een klooster dat "incarnatie" heet en nu dit. Het kleine wonder van het "opnemen van mijn kruis", dan de bezorgdheid erover, namelijk "hoe ik het dan in het dagelijks leven moet redden" met direct daarop "het hemelse brood". Voordat ik het weer (zoals gewoonlijk) weg zou wimpelen, dacht ik "waarom zou er aan mij ook niet eens een wonder gebeuren"....Okay, het is dus een wonder. Ik hoef mij dus geen zorgen te maken over mijn "dagelijks brood". Plotseling schoot mij de bijbelse tekst binnen. "Streef het Koninkrijk na en de rest word je geschonken". Op dat moment besefte ik de waarheid van die uitspraak. Ik voelde moed en kracht in mij stromen. Precies datgene wat mij altijd had ontbroken. Een diepe dankbaarheid ten aanzien van Teresa welde in mij op. Dank je wel zusje, wat ben je toch goed voor mij.

Door de Castiliaanse heuvels terug naar Estella. Het zou het begin worden van een uiterst vreugdevolle tijd waarin we met een aantal (wisselende) vrienden dagelijks de pelgrims hielpen. De keuze van Estella bleek in meerdere mate optimaal te zijn. De meeste pelgrims beginnen namelijk hun route aan de Frans-Spaanse grens. Ze moeten dan vier dagen hele steile hellingen naar beneden lopen om in het dal van Pamplona te komen. Aangezien de meeste niet geoefend zijn, heeft - door de grote belasting - een groot aantal heup-, knie- en enkelpijn (naast schouderpijn). Zo komen ze in Estella aan. De Chinese guasha-therapie bleek een gouden greep. Zij is bij uitstek geschikt voor dit soort klachten.  Ze konden dan ook hun ogen niet geloven, dat na tien of twintig minuten behandeling - echt niet langer - de pijn totaal verdwenen was. Hoevelen hebben we niet zien binnenstrompelen, terwijl ze met grote ogen van verbazing en onder het slaken van vreugdekreten dansend bij ons weggingen?* De ene dag was drukker dan de andere. Soms kwamen er maar een paar, soms ook over de dertig. Het plezier was aanstekelijk. Iedereen die kwam om te helpen werd er vrolijk van. Mensen op deze manier van dienst zijn was noch zwaar, inspannend of vermoeiend. Iedereen kreeg er energie van. Het wonder van de "snelle genezingen" verspreidde zich ook in de stad. We kregen daarom al gauw een interview in de locale krant. Het effect was, dat ook de plaatselijke bevolking ons op een gegeven moment kon vinden.

* Voor mensen die het "in werkelijkheid willen zien" hebben wij een video gemaakt. Deze is te bestellen.

Estella was bijzonder, niet in de laatste plaats door mijn veelvuldige bezoeken aan de locale Madonna, de "Virgen del Puy". Haar beeltenis stond in een kerk op een heuvel. Zoals zo vaak in Spaanse kerken stond Zij centraal, terwijl een kruis(je) onopvallend ergens aan de zijkant stond. Het beeld had een fijn gezichtje, en op het hoofd stond een kroon. Zij had een zilveren gewaad en stond op een eveneeens zilveren maansikkel (symbool van de Grote Moeder). Zij had een uitzonderlijke ingetogenheid. Meteen na binnenkomst werd ik dan ook "gevangen" door Haar aanwezigheid. Had ik mijn blik op Haar gevestigd, dan werd ik (in alle helderheid) door Haar geheel geabsorbeerd. Terwijl alles van mij afviel - en er niets meer was tussen ons.....en Zij mij zo de adem benam......kreeg Haar gezicht leven.....bleef ik naar Haar kijken, dan begon zij tegen mij te glimlachen...Een allerbekoorlijkste glimlach - zo lieflijk als ik zelden had gezien - deed een fontein van vreugde in mij opwellen. Een "stukje" eeuwigheid nam dan bezit van mij. Heel vaak vloeiden de tranen langs mijn wangen omlaag. Wat een dankbaarheid!

Terug

© 1999 Copyright by Han M. Stiekema. Alle rechten voorbehouden.
Last update:11/01/07