5. DE ULTIEME SOETRA

Erkentelijkheid

"In het begin van mijn carrière (1972) had ik amper benul van "spiritualiteit". Integendeel, nadat mij religie als kind was opgedrongen, had ik alles wat ermee te maken had resoluut verworpen.

Kort daarna stuurde Je mij een wijze man met Jouw voorspelling over mijn toekomstige missie, bestaande uit de Parcival-legende als de onderliggende dynamiek ("archetype") van mijn hele spirituele leven. 

Ondertussen schonk Je mij buitengewone talenten als (holistisch) arts, ten bate van vele. De energie die je mij schonk was wel besteed. Met niet latend enthousiasme zette ik mij in voor de natuurgeneeskunde.

In de persoonlijke relatie had ik echter nog veel te leren. Dit was evenredig met wat ik allemaal "moest verduren", hetgeen niet gering was. In het diepst van mijn ellende kwam Jij mij toen te hulp.

Niet dat ik dat als een "aanwijzing van boven" ervoer. In die tijd had ik helemaal geen vermoeden, dat Jij of wie dan ook daar achter zat. Pas nu - achteraf dus - besef ik dat ik als deel gestuurd werd door het Geheel.

Je hielp mij een nieuwe stap in bewustwording te zetten door mij Karl Graf Dürckheim op mijn pad te sturen, hij die mij de Weg van het Ontwaken (Zen) leerde c.q. de ontdekking van mijn ware Zelf.

Toen, dankzij Je onvoorstelbare Genade (en via Bhagwan Shree Rajneesh) schonk Je mij plotseling en totaal onverwachts de unieke Drievoudige Realisatie, bestaande uit de uitwissing van mijn hele bestaan ("Het Absolute Niets"), onmiddellijk gevolgd door oplossing in Jouw Eeuwig Lichtlichaam ("Allesomvattende Verlichting"), samen met het afdalen in de Onderwereld, hetgeen Jouw Vernietigingslichaam is ("Het Grote Sterven") (1977).

Of dit nog niet genoeg was, schonk je mij tien jaar van ononderbroken gelukzaligheid (1977-1987), verschillende andere Grote Ervaringen en een zorgeloos leven - levend in het Eeuwige Moment (als een "kind in God's tuin) - waarin ik rondtrok als een "godsnar".

Je kent mijn ijdelheiden en mijn behoefte aan erkenning reeds voor ik er zelf mee werd geconfronteerd. Het bestond (bestaat) uit de verleiding Jouw geschenken voor mijn eigen doeleinden te gaan gebruiken. Omdat je wist hoe zwak ik hiervoor was, liet je mij deze strijd geheel alleen aangaan.

De Verlichting voor je eigen karretje spannen, is de grootste verleiding waarmee een mens geconfronteerd kan worden. Ik was gezegend, dat ik mij van de ware aard van deze strijd steeds scherp bewust was. Pas toen ik met mijn rug tegen de muur kwam te staan, reikte Jij mij de helpende hand.

Alsof dit nog niet genoeg was, stuurde Jij mij Teresa van Avila ("Magistra Universalis")* om "op mij te passen" (grapje). Je gaf mij haar als mijn spirituele zuster, een geschenk waarvoor ik immens dankbaar ben. Zij leert mij onvermoeibaar, dat wat voor mij het moeilijkst is: overgave. 

* Dankbaar ben ik voor de velen, die mij op mijn Weg hebben geinspireerd, in het bijzonder ook voor Shinran Shonin en het Jodo-Shinshu Boeddhisme, vanwege hun nadruk op de "Andere Kracht".

Dat ook de zorgen (voor morgen) hierdoor van mij afvallen, is een goed teken. Het stemt mij tot grote nederigheid, dat ik zo'n grote "omweg" nodig had - hetgeen alles zegt over mijn eigengereid karakter - om uiteindelijk bij de de eenvoud uit te komen.

Zal het nog wat worden met die jongen....?"

Om svahá
(allergelukzaligste Kosmische Baarmoeder)

In Teresa of Avila komen alle mystieke kwaliteiten samen. Ze onderscheidt zichzelf door uitnemendheid op vrijwel alle levensgebieden: spiritueel en wereldlijk, inclusief openheid, eerlijkheid, inzicht, subtiliteit, effectiviteit, moed, devotie, humor, mededogen en kracht. Daarnaast was zij echter ook een kind van haar tijd. Vandaar dat zij bijvoorbeeld geen andere keus had, dan zichzelf te uiten overeenkomstig de regels van de kerk. In werkelijkheid was haar Verlichte Staat aan gene zijde van elk gedachten- cq geloofssysteem. Haar levenslange strijd speelde zich af tussen "zichZelf-zijn" en de eisen van het instituut waarvan zij deel uitmaakte. Dit was niet erg gemakkelijk, aangezien de gesel van de inquisitie in al zijn hevigheid rondwaarde. Veel van haar werk moet daarom "tussen de regels door" gelezen worden. Andere passages bevatten daarentegen uit min of meer open kritiek op de kerk, de inquisitie, de inferieure positie van vrouwen etc. In het bijzonder werd haar praktijk van "innerlijk gebed" verdacht (...), vanwege het "gevaar om je op een passieve manier" met het Goddelijke te identificeren (veroordeeld als "Illuminisme"). Dit wordt vooral duidelijk als je haar twee (drie) versies van "De Weg van Volmaaktheid"* met elkaar vergelijkt. In de eerste ("Escorial") uit ze zich nog (betrekkelijk) vrij, in de tweede ("Valladolid") zijn veel van deze open passages gecensureerd. En dan te bedenken, dat bij de eerste versie de inquisitie al over haar schouder meegekeken had! Dit leidt tot de (wijdverspreide) opvatting, dat alle ware mystici in feite universeel zijn. Diep van binnen behoren zij tot geen enkele religie. Dit wordt bevestigd door het feit, dat alle mystici dezelfde taal spreken, onafhankelijk van hun (gedwongen) formele lidmaatschap van een bepaalde religie**. Kijk naar Eckhart, Suso, Ruusbroec, Rumi, Ibn Arabi, Kabir, Sri Ramakrishna en talloze anderen. Teresa onderscheidt zich doordat zij hier zich op uitmuntende wijze doorheenslaat, haar weg is een "Integrale Weg" in de ware zin van het woord. Daarom eren wij deze uitzonderlijke Mystika, Verlichte Leraar (en Doctor van de kerk...) met de titel die haar toekomt: "Magistra Universalis".
* See "Collected Works of Teresa of Avila", translated by E.Allison Peers.    

Ik herken zoveel in Teresa, dat ik ik er keer op keer versteld van sta. Het begint met biografische details. Zij stamt af van de zogenaamde "conversos", een vermenging van Spanjaarden en Joden. Ik stam af van een Spanjaard die deserteerde (omtrent dezelfde tijd dat Teresa leefde) en na terugtrekking van de Spanjaarden in de Nederlanden achterbleef. Zij was eveneens als ik dol op ridderverhalen en had naar alle waarschijnlijkheid "Parcival" gelezen. Dit inspireerde haar tot het schrijven van "De Innerlijke Burcht". Een belangrijk obstakel op weg naar overgave was voor haar de "trots", iets wat ik uit mijn eigen leven eveneens maar al te goed ken. Dan haar "ingeboren" drijfveer tot hervorming. Het leven in haar eerste klooster was veel te gemakkelijk voor haar, vandaar het stichten van een nieuwe orde gebaseerd op de "oorspronkelijke regel". Aanknopen bij de traditie - en daarom transformeren van de huidige werkelijkheid - is iets wat een kernstuk uitmaakt van mijn teaching. Dan haar Grote Ervaringen. Alles wat zij in haar boeken beschrijft, kan ik uit eigen ervaring bevestigen. Vaak tot in de kleinste details. Het leidt keer op keer tot momenten van grote ontroering. Vreugde en tranen komen dan bij mij op. Daarom krijg ik er niet genoeg van om altijd maar weer een boek van haar open te slaan. Een klein stukje lezen is dan veelal genoeg. Er komt dan onmiddellijk zoveel "naar boven", dat ik het boek kort daarna weer weg moet leggen. Ik deel daarbij haar compromisloze passie voor de Waarheid. Niet dat zij deze altijd even openlijk kon tonen. Immers, de kerk met zijn inquisitie zat haar voortdurend op haar nek. Zij moest dus wel diplomatiek zijn. Voor de goede verstaander is zij echter glashelder. Zij beschouwt de Godservaring als het fundament van religie. Het is de fontein, die het leven ononderbroken bevrucht. Alle andere zaken zijn secundair. Aangezien Het groter is dan jezelf, moet je het wel met anderen delen. Vandaar haar rusteloze streven om haar nieuwe orde overal te vestigen. Deze eenheid van contemplatie en actie is in mijn ziel gegrift. Net als zij weet ik mij als "gevangene van de Eeuwigheid" de uitvoerder van "de wil van het Uiteindelijke".    

Een Wonder
PilgrimCare

Recentelijk voelde ik de tijd steeds meer naderbijkomen, dat ik "mijn kruis op mij moest nemen". Tot dan toe had ik - niet dat het altijd even geriefelijk was - in de beschermende Dimensie van de Moeder geleefd. Er was een heen en weer zwenken tussen Opgaan aan de ene kant en dadendrang aan de andere. Dan was er weer een periode, dat "de Moeder mij de weg wel zou wijzen", terwijl op andere ogenblikken ik mijzelf verweet te gemakzuchtig te zijn. De kans kwam in het voorjaar van 2004, toen een "oud plan" verwerkelijkt kon worden. Vrienden van ons waren - wonder boven wonder - bereid om naar Noord-Spanje te gaan om daar een hulppost voor pelgrims op de route naar Compostela op te zetten. De locale bevolking van het stadje - het mooie Estella - waren zo enthousiast over ons initiatief, dat zij voor de zomertijd een ruimte in een belangrijke straat gratis ter beschikking stelden. Ons project bestond uit het (ook al weer) kostenloos behandelen van pijnklachten met Chinese guasha-therapie*. Op naar Spanje dus, het land van Teresa van Avila. Op mijn weg naar Spanje werd de aantrekkingskracht om eerst naar Avila door te rijden echter zó groot, dat ik in één ruk doorreed. Het was de spirituele "opwinding" die ik kende als er een speciale resonantie in het vooruitschiet lag. Ik voelde intuitief, dat ik naar Avila moest. Het is net alsof je je dierbaarste zus weer na 40 jaar voor het eerst gaat ontmoeten. En Teresa was (is) meer dan een zus voor mij....

Eenmaal in Avila rende ik meteen naar het klooster "Encarnación", het klooster waar zij haar eerste tijd doorbracht. Eenmaal aangekomen zag ik op de binnenplaats een groot kruisbeeld staan. Vanwege de opdringerigheid die ik altijd voelde bij kruisbeelden - ik erger(de) mij bijvoorbeeld altijd aan kruisbeelden bovenop bergen, heuvels en rotsen - was er nu een subtiele nieuwsgierigheid om naderbij te komen. Hoe dichter ik erbij kwam, des te groter mijn zachtmoedigheid. Totdat ik - ik kon het zelf niet geloven - het beeld met een zekere tederheid aanraakte. Poeh, een kleine schok was het wel. Er kwam onmiddellijk een rust die mij van kop tot teen doortrok. Door de aanraking was duidelijk een innerlijke weerstand weggevallen. Ik besefte dat dit mijn laatste barrière was. Nu er geen verzet meer was, drong de betekenis van het gebeuren tot mij door. Door het kruis toe te laten, had ik tegelijkertijd "mijn eigen kruis op mij genomen", de bereidheid om de rol op mij te nemen, waarvoor "ik in deze wereld was gekomen". Het verzet was in feite de weigering om mij te verbinden. O, o, dat was wel even een ontdekking. Op de aanvankelijke vreugde, de nieuwe moed en de helderheid omtrent wat er gebeurd was toch ook flitsen van "op moeten geven van het behaaglijke leven". Niet dat dat niet eerder gebeurd was. Regelmatig had ik er visioenen van gehad. Nu leek het alleen definitiever.

Teruglopend naar de stad en mijmerend over wat mij zojuist was overkomen, viel plotseling en onverwacht een groot rond Spaans brood voor mijn neus op de grond. Onmiddellijk keek ik naar boven....niets te zien. Alleen dichte ramen en verlaten balkonnen. Geen geluid of beweging te bespeuren. Helemaal niets dus. Het brood was letterlijk uit "heldere hemel" naar beneden komen vallen. Ik stond perplex. Met verbazing nam ik het brood in mijn handen. Ik probeerde tot mij door te laten dringen wat er gebeurd was. Natuurlijk overheerste het gevoel van coincidentie. Ik hecht niet zo gauw "betekenissen" aan gebeurtenissen. Maar dit was toch wel frappant. De hoge verwachting van "dicht bij Teresa te willen zijn". Dan een klooster dat "incarnatie" heet en nu dit. Het kleine wonder van het "opnemen van mijn kruis", dan de bezorgdheid erover, namelijk "hoe ik het dan in het dagelijks leven moet redden" met direct daarop "het hemelse brood". Voordat ik het weer (zoals gewoonlijk) weg zou wimpelen, dacht ik "waarom zou er aan mij ook niet eens een wonder gebeuren"....Okay, het is dus een wonder. Ik hoef mij dus geen zorgen te maken over mijn "dagelijks brood". Plotseling schoot mij de bijbelse tekst binnen. "Streef het Koninkrijk na en de rest word je geschonken". Op dat moment besefte ik de waarheid van die uitspraak. Ik voelde moed en kracht in mij stromen. Precies datgene wat mij altijd had ontbroken. Een diepe dankbaarheid ten aanzien van Teresa welde in mij op. Dank je wel zusje, wat ben je toch goed voor mij.

Door de Castiliaanse heuvels terug naar Estella. Het zou het begin worden van een uiterst vreugdevolle tijd waarin we met een aantal (wisselende) vrienden dagelijks de pelgrims hielpen. De keuze van Estella bleek in meerdere mate optimaal te zijn. De meeste pelgrims beginnen namelijk hun route aan de Frans-Spaanse grens. Ze moeten dan vier dagen hele steile hellingen naar beneden lopen om in het dal van Pamplona te komen. Aangezien de meeste niet geoefend zijn, heeft - door de grote belasting - een groot aantal heup-, knie- en enkelpijn (naast schouderpijn). Zo komen ze in Estella aan. De Chinese guasha-therapie bleek een gouden greep. Zij is bij uitstek geschikt voor dit soort klachten.  Ze konden dan ook hun ogen niet geloven, dat na tien of twintig minuten behandeling - echt niet langer - de pijn totaal verdwenen was. Hoevelen hebben we niet zien binnenstrompelen, terwijl ze met grote ogen van verbazing en onder het slaken van vreugdekreten dansend bij ons weggingen?* De ene dag was drukker dan de andere. Soms kwamen er maar een paar, soms ook over de dertig. Het plezier was aanstekelijk. Iedereen die kwam om te helpen werd er vrolijk van. Mensen op deze manier van dienst zijn was noch zwaar, inspannend of vermoeiend. Iedereen kreeg er energie van. Het wonder van de "snelle genezingen" verspreidde zich ook in de stad. We kregen daarom al gauw een interview in de locale krant. Het effect was, dat ook de plaatselijke bevolking ons op een gegeven moment kon vinden.

* Voor mensen die het "in werkelijkheid willen zien" hebben wij een video gemaakt. Deze is te bestellen.

Estella was bijzonder, niet in de laatste plaats door mijn veelvuldige bezoeken aan de locale Madonna, de "Virgen del Puy". Haar beeltenis stond in een kerk op een heuvel. Zoals zo vaak in Spaanse kerken stond Zij centraal, terwijl een kruis(je) onopvallend ergens aan de zijkant stond. Het beeld had een fijn gezichtje, en op het hoofd stond een kroon. Zij had een zilveren gewaad en stond op een eveneeens zilveren maansikkel (symbool van de Grote Moeder). Zij had een uitzonderlijke ingetogenheid. Meteen na binnenkomst werd ik dan ook "gevangen" door Haar aanwezigheid. Had ik mijn blik op Haar gevestigd, dan werd ik (in alle helderheid) door Haar geheel geabsorbeerd. Terwijl alles van mij afviel - en er niets meer was tussen ons.....en Zij mij zo de adem benam......kreeg Haar gezicht leven.....bleef ik naar Haar kijken, dan begon zij tegen mij te glimlachen...Een allerbekoorlijkste glimlach - zo lieflijk als ik zelden had gezien - deed een fontein van vreugde in mij opwellen. Een "stukje" eeuwigheid nam dan bezit van mij. Heel vaak vloeiden de tranen langs mijn wangen omlaag. Wat een dankbaarheid!

Terug

© 1999 Copyright by Han M. Stiekema. Alle rechten voorbehouden.
Last update:11/01/07